معنای اشرافیت در برندسازی شخصی
چندی پیش ناخواسته در یک کلاس #برند_شخصی قرار گرفتم و این کلاس، باعث شد متوجه شوم تدریس #پرسنال_برندینگ اوضاعی ناگوارتر از آنچه که می پندارم در این شهر دارد.
متاسفانه #برندسازی_شخصی با به شهرت رساندن افراد پولدار اشتباه گرفته شده است.
این که مدرس گفته:
#پرسنال_برند کسی است که برای خرید بیرون نمی رود. یا گفته:
برند شخصی چیزی است که پشت سر شما بگویند. از وضع خوبتان و سفرهایتان (چقدر اینستاگرامی).
اینها همه نادرست هایی هستند که دارند ادراکات شبه درست را با ادبیات خودشان خلق می کنند.
می دانیم که شروع برندسازی شخصی آمریکایی با آقای ناپلئون هیل بوده، با کتابی که هدفش ثروتمندسازی افراد بوده، اما در ادامه تام پیترز با تشبیه فرد به سازمان، موضوع را در قالب دیگری شرح داد و مبانی موضوع را در دهه نود بنیان گذاشت. از زمان پیترز به بعد، تحولاتی در این حوزه داشته ایم.
نسل اول. با مدل هایی که بر شباهت سازمان و فرد تاکید دارند.
نسل دوم. که بر ویژگی های انسانی برند شخصی تاکید می کنند.
همچنین دو مکتب عمده از دل موضوع خارج شده اند:
یک. مکتب فروش که هدفش پیشبرد و بسته بندی یک انسان است، برای اینکه موفقیت شغلی خوبی داشته باشد.
دو. مکتب تحول درونی که پرسنال برند را انسانی همواره در حال بهبود می داند و معتقد است، اگر شما در تخصص و معرفی خویش عالی باشید، بدون بازار نخواهید ماند.
معتقدم،
در زمان قبل انقلاب، نوعی اشرافیت وابسته به دربار، در کشور جاری بود. بعد از جنگ،
اشرافیتی پنهانی با نام آقازادگی در کشور رشد کرده و چون موریانه تا اعماق سیستم حکومتی و اندیشه های ما نیز رفته است.
اساتید برند نخوانده، ناخواسته تحت تاثیر این تفکرات، برند شخصی را با موفقیت مالی (به هر شکل و قیمتی که باشد) یکی گرفته اند.
معتقدم وقت آن رسیده، که تعریف نوینی از اشرافیت بر افکنیم.
شرافت فردی یعنی رسیدن به هویت مناسب فردی و اجتماعی در اثر خلق فایده و ارزش.
طبقه اشراف جدید، شامل افرادی خواهد شد که به لحاظ مادی و معنوی در حوزه کاری خود، رشد هویتی کرده و صاحب بازار خواهند شد.
ای کاش این علمای حوزه #برندینگ_شخصی، به جای ترویج طراحی لوگوی شخصی و پوشیدن لباس ها و جوراب های رنگی به عنوان روش های متمایز شدن، به ما یاد می دادند که چگونه روی خط تحول حرکت کنیم.
به هرحال، طبقه اشراف تخصصی در کسب و کارهای مختلف، در کشور ما در حال شکل گیری است. البته ظهورشان روزی خواهد بود که برای بازسازی ایران، به مغزهای اشراف اصیل جدید، نیاز خواهد شد نه به پدرهای دزد اشراف پیشین.
