مزد اشتیاق یا #برندسازی_کارکنان
#برندسازی_کارکنان از مهجورترین مباحث موجود در #برندسازی است.
دلیل اول اینکه برخی از کارفرمایان مایل نیستند چنین چیزی اتفاق بیافتد. اما دلیل دوم، طبق تجربه من، بی حالی اغلب کارکنان است.
در این سالها، همکارانم دیده اند که برای ارتقا #برند_شخصی آنها دایم تلاش کرده ام. برایشان کلاس گذاشته ام. به عنوان استاد، برای تدریس فرستادمشان. مجبورشان کرده ام مقاله بنویسند. صفحه فعال اینستاگرام داشته باشند. کتاب ترجمه کنند.
حتی چند سال پیش، به عنوان هدیه، قبول کردیم روی برند شخصی آنها به طوررایگان کار کنیم.
اما اینک، تا اینجا که آمده ام، به اندازه تجربه ام تا اینجای کار، (یعنی امکان دارد فردا نقضش کنم) به این نتیجه رسیده ام که تلاش بیهوده کرده ام.
یک فرمول به ظاهر ساده، پاسخ تمام این پرسش هاست:
“هرکس مزد اشتیاقش را می گیرد”.
تمام این حرفها، در #اشتیاق خلاصه می شود.
البته، اعتراف کنم که من همیشه مشتاق ها را جمع می کنم و در مصاحبه ها، به بیشترین چیزی که امتیاز می دهم، اشتیاق است.
چندی پیش، دوستی گله کرده بود که “من شاگرد شما بودم و دو سال پیش رزومه فرستادم استخدامم نکردید” ولی فلانی که پارسال، رزومه فرستاده، استخدامش کردید، شنیدم الان جایگاه و درآمدش از من بیشتر است. این حق من نبود.
گفتم: برای ورود به این شغل تا حالا چه کرده ای، جز ارسال یک ایمیل؟ فلانی که می گویی هر روز پیگیری می کرد. تو از چه چیز خودت گذشتی؟ فلانی، وقتی بهش گفتم فقط آدم فول تایم می خواهم، بلافاصله شغلش را رها کرد. برای یادگیری چه کردی، جز نصفه آمدن کلاس ها و انجام ندادن پروژه ها.
فلانی، اولین پروژه آزمایش اش را چنان با اشتیاق انجام داد، چنان گزارش های منظمی را درست کرد که من هم مشتاق به همکاری با او شدم. هیچ چیزی را دوبار به او نمی گویم. می بلعد. همین موضوع اشتیاق را قبلا گفته بودم ولی اصلا دقت نکردی. من در حقت بدی کردم ولی تو با انتخاب شغلی که عاشقش نیستی، بیشتر بدی کرده ای
#برندینگ اسمش قشنگ است
ولی شغل نیست
یک سبک زندگی است که جای روز و شبت را عوض می کند و باعث می شود به جای فکر کردن به گره کراواتت به گره های کاری مشتری فکر کنی.
برای هر سفری، آدم مشتاق را انتخاب کنید. آن که به دنبال عشقش می رود و حاضر است برای رسیدن و گرفتن آن (شغل، ثروت، دانش، عشق یک انسان و …) عزیزترین داشته هایش را فدا کند.
ما جوانیمان را فدا کردیم. فرصت ثروتمند شدن را. راحتی هایمان را.
تو حاضری چه چیزی را فدا کنی، که بیاموزی؟
که استاد شوی؟
یا حق
